Ruhun bir kütlesi olması gerektiğini düşünen MacDougall, bu yüzden ruhun tartılabilen bir ağırlığı olabileceğine inanıyordu. Bunu kanıtlayabilmek adına, ölmek üzere olan hastaları ölümden önce, ölüm anında ve ölümden hemen sonra hassas bir tartıda tartarak hastaların ne kadar ağırlık kaybettiklerini ölçtü.

Elde ettiği sonuç 21 gramdı! Popüler kültürde önemli bir yer edinen bu deney, pek çok tutarsızlıktan dolayı bilim dünyasında kabul görmedi.

MacDougall, ölmek üzere olan altı hastayı sıra dışı deneyi için bir huzurevinden seçti.

Bu hastaların dört tanesi veremden muzdaripti, bir tanesi diyabet hastasıydı, diğeriyse belirtilmeyen bir hastalığa sahipti. Fazla zamanı kalmayan ilk hastayı hassas terazisine yatırarak tarttı. Ter, idrar, oksijen gibi kayıpları da hesaplamasına ekledi ve beklemeye geçti.

Nabız ölçümleriyle geçen yaklaşık dört saatlik bir beklemenin ardından hasta son nefesini verdi.

Hastanın cesedini ölçtüğünde ağırlık kaybının 21 gram olduğunu gördü. Bu hastanın ardından diğer hastaları da aynı şekilde ölçtü, aradaki kayıp yine 21 gramdı. Yalnızca bir hastada ölüm anında 21.3 gramlık bir kayıp olduğunu fark etti fakat ölçekleri yeterince iyi ayarlamamış olabileceği düşüncesiyle bu sonucu göz ardı etti.

Benzer yöntemi bu kez 15 adet köpekle denedi.

İnsanların aksine köpeklerin önemli bir ağırlık kaybetmediklerini gördü. Bunun nedenini ise köpeklerin ruhunun olmayabileceği fikrine bağladı. Bu enteresan deney 1907 Nisan’ında American Medicine dergisinde yayımlandı.

İlginizi Çekebilir

Microsoft, Samsung ile iş birliği mi yapacak?

Deney şaşırtıcı olmayan bir şekilde medyanın ilgisini çekmeyi başardı ancak bilim camiasında ciddiye alınmadı.

Saygın tıp dergisi Lancet’a göre; doktor ve onun yardımcıları, bulguları istedikleri yöne çekmişlerdi. MacDougall bu makalesinin yayımlanmasından sonra 4 yıl boyunca sessiz kaldı.

1911’de bu kez çok daha çılgınca bir fikirle sahneye çıktı: Ruhun bedenden ayrılış anını fotoğraflayacaktı!